Dit is een initiatief van Sylvia
13 januari 2020 06:26
Kwetsbare jongere verdient goede plek Moeten we het hebben over overlast, of over hoe wij ons moeten schamen? Sylvia Mac Gillavry Ingezonden brief Leeuwarder courant ‘Ik roep altijd dat er laagdrempelige opvang moet zijn voor mensen die niet passen binnen regels en kaders.’ De gemeente Leeuwarden wil de overlast van Strong ID aan het Vliet aanpakken woensdag wordt de kwestie weer besproken maar verliest daarbij de jongeren uit het oog, vindt ervaringsdeskundige Sylvia Mac Gillavry. Stigmatisering door anderen maakt het lastig om boven jezelf uit te stijgen. Maar datgene wat mij het meest geschaad heeft in mijn jeugd, is leven naar die stigma’s. Er was een tijd in mijn leven dat ik gedwongen binnen hokjes leefde. De stigmahokjes van de maatschappij. Ik dacht dat het minder pijn zou doen als wat ‘ze’ zeiden waar was. Of dat ik er in elk geval nog plezier aan zou hebben. Ik was een probleemjongere die zelfs binnen de jeugdzorg niet te hanteren was. Ik verschool mij achter de lelijke dingen die mensen over mij zeiden, want leven naar de vooroordelen deed minder pijn. Mijn jeugdzorgverleden was allerminst grappig. Het is een verzameling van meningen over mij, mijn uiterlijk, mijn gedrag en mijn motivatie en toekomstperspectief waar je heel verdrietig van wordt. Het brak mijn zelfvertrouwen en hoop op een goede toekomst. Mijn drugsgebruik werd heviger – ik zag helemaal het verschil niet meer tussen dag en nacht. Kansloos! Dat woord vat het eigenlijk samen. En dat is ook exact zoals ik me voelde en waar ik continu in bevestigd werd. Ik was als jongere geneigd me daar naar te gedragen. Jij beoordeelt mij op basis van mijn woonplek, op basis van vooroordelen? Waarom leer je mij niet kennen? Of ben ik dat niet waard? Het gebrek aan vertrouwen in dat het nog goed kon komen met mij en met mijn vrienden, maakte dat we ons best ook niet gingen doen. Waarom zouden we? Wij waren al afgeschreven – door de samenleving, door de mensen die ons wilden begeleiden maar vooral door onszelf. En wanneer je als jongere dat gevoel hebt, dan is het duizend keer harder werken om van kansloos naar kansrijk te gaan. Tegen de tijd dat de jeugdzorg mij had opgegeven, was ik zwaar verslaafd aan heroïne en crack cocaïne. Alle onveiligheid die daarbij hoorde, maakte dat ik een gefrustreerd en vooral verdrietig meisje was. Eigenlijk was ik het ook wel zat, die onzekerheid, afwijzing, het onzichtbaar zijn én voortdurend moeten zoeken naar een droge slaapplek waar ik niet ontdekt zou worden. Overleven in een harde maatschappij waarin op de jeugd (onze toekomst) ongegeneerd bezuinigd is. En tijdens deze schaamteloze bezuinigingen, stampen we op de mensen die niet mee kunnen komen. Dat bedoelen wij niet zo, maar we zijn wanhopig. Verslaafd geraakt aan goedkope, voorliggende en collectieve voorzieningen. Verslaafd aan ‘ik eerst’. En de rekening gaat naar de volgende generatie en de generaties die volgen. Zelfs jaren later moet ik nog steeds hard werken. Werken om mezelf belangrijk genoeg te vinden, goed genoeg om geliefd te zijn. Erger nog, het is ontzettend lastig om mijn kinderen deze basisveiligheid mee te geven. Ik heb het nooit geleerd in mijn jeugd. Als ouder heb ik niet altijd het idee wat ik aan het doen ben. Mijn man en ik hebben ook kwetsbare kinderen. Wij zien hoe zwaar zij het hebben om mee te draaien in de maatschappij, hoe lastig het is een plekje te vinden. Hoe onmogelijk het is om passende zorg te krijgen en hoe schadelijk dit is in hun strijd om goed en veilig op te groeien. En nu, in mijn mooie stad worden jongeren opgevangen. Jongeren die ik herken van vroeger, jongeren die onze kinderen kennen, van nu. Zij worden opgevangen door mensen die zelf ook in deze ellende hebben geleefd. Zij weten hoe het is om opgegeven te worden. Ik roep altijd dat er laagdrempelige opvang moet zijn voor mensen die niet passen binnen regels en kaders. En dat moet ook echt beschikbaar zijn. De afstand tot jezelf en de maatschappij is zo ontzettend groot. Die overbrug je niet in je eentje. Leeuwarden heeft voor jongeren zo’n laagdrempelige opvang. Noodzaak omdat deze jongeren nergens in onze bureaucratische maatschappij terecht kunnen. Maar ook hier hebben zij recht op ondersteuning, net als de initiatiefnemers. Zij gaan dit traject in met jongeren die nergens welkom lijken te zijn. Moeten we het hebben over overlast, of gaan we het hebben over hoe wij ons moeten schamen? Schamen dat wij na al die jaren nog steeds niet in staat zijn om kwetsbare jongeren op te vangen op een manier dat zij wel verder komen in hun leven. Laten we stoppen met wachten, schreeuwen, profileren maar eens gewoon gaan doen. Doe alsof het jouw kind is en jouw toekomst. Sylvia Mac Gillavry is ervaringsdeskundige en houdt een blog bij: sociaaldomeinblog.wordpress.com.
